成人小说图片视频|一区二区亚洲视频|欧美成人18刺激毛片|欧美黄色一级视频视频|99少妇无码在线|手机在线黄色A级小电影|亚洲一二三区午夜电影在线观看|欧美一区二区三区巨大|国产三级无码高清|图片区综合校园中文字幕

第五章|王夫之磊石山現(xiàn)場考《遠游》

汨羅江詩刊

<p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">王夫之精確定位屈原名篇《遠游》作于磊石山。他指出:屈原被放逐后,南涉洞庭登臨磊石山,面對湘沅匯流處,感懷而作此篇。</p><p class="ql-block ql-indent-1">此定位依據(jù)充分:一者,《水經(jīng)注》證實磊石山位于洞庭要沖,視野開闊,確能“俯瞰沅湘,遠眺九嶷”。二者,屈原前306年去職歸鄉(xiāng)(考證指向磊石),其返鄉(xiāng)路線“鄢郢→夏浦→洞庭山脈”與《哀郢》“淼南渡”吻合。三者,詩中“指炎神直馳往南疑(九嶷)”及“夕宿辰陽”的沅水旅程起點,均符合磊石山的地理位置——南望蒼梧,溯沅水可達辰陽。</p><p class="ql-block ql-indent-1" style="text-align: justify;">王夫之親歷磊石,居住長達半年,見其孤聳山勢與《遠游》描繪契合,強調(diào)實地考察方能印證屈子“字字有山水為據(jù)”,駁斥后世偽作之說。</p><p class="ql-block ql-indent-1" style="text-align: justify;"><br></p> <p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1"><b>石骨水魂:一座山的文化胎記</b></p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">磊石山靜臥于洞庭東岸,形如青螺墜入銀盤。湘水與沅水在此交匯,形成一道天然的筆墨分界線——北岸是煙火人間,南岸是蒼梧神話。王夫之在《楚辭通釋》中寫下“磊石山當洞庭口,俯瞰沅湘”時,筆尖蘸的或許是同屈原一樣的湖水。</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">這座海拔不足百米的孤山,卻有著地質(zhì)學無法解釋的重量?!端?jīng)注》記載其“勢如累棋”,而王夫之看到的卻是另一種堆疊:戰(zhàn)國士人的傲骨、楚辭的韻律、以及被放逐者用腳步丈量過的山河。當他指出“夕宿辰陽”必從磊石南望沅水時,我們突然讀懂屈原的視角——不是地圖上的坐標,而是一個詩人用身體記憶丈量的精神等高線。</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1"><b>水文年輪:屈原的放逐密碼</b></p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">公元前306年的洞庭湖,水面比現(xiàn)在遼闊得多。屈原從鄢郢南下,經(jīng)夏浦至洞庭的路線,在《哀郢》“淼南渡”三字中洇開一片水霧迷途。王夫之的考證像一盞漁火:當九嶷山的輪廓從磊石山頂浮現(xiàn),那句“指炎神直馳往南疑”便不再是比喻,而是視網(wǎng)膜上的真實投影。</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">值得玩味的是“辰陽”這個地名。漢代學者多認為在沅水中游,但王夫之在磊石山居住時發(fā)現(xiàn):若清晨立于山巔,可見沅水如銀練向南飄去,第一個被朝陽染金的河灣正是辰水入口。這種晨光中的地理頓悟,恰似《遠游》“朝濯發(fā)于湯谷”的鏡像——考據(jù)學在此與詩學完成了量子糾纏。</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1"><b>山勢即心象:王夫之的田野詩學</b></p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">“后世未睹此山,安知屈子?”王夫之的質(zhì)問背后,藏著中國古代文論最鋒利的方法論。他在磊石山半年的棲居,本質(zhì)上是一次“逆向創(chuàng)作”——用腳步反芻詩句,讓《遠游》中“下崢嶸而無地兮,上寥廓而無天”的玄思,突然有了具體的參照物:站在山頂四望,湖水吞沒地平線,天地間唯余此山如芥子。</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">這種實證精神揭破了文學史的公案?!哆h游》中“經(jīng)營四荒”的蒼茫感,在磊石山能同時滿足三個條件:視野的物理開闊(洞庭湖面)、心理的放逐體驗(孤山獨立)、以及神話的投射可能(九嶷在望)。當王夫之指著山腳漩渦說“此即‘馮昆侖以瞰霧’處”,他其實在重申:偉大的詩歌,從來是地理與心理的等高線重合。</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1"><b>水紋里的學術(shù)史:從考據(jù)到啟示</b></p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">清代考據(jù)家質(zhì)疑王夫之“過于坐實”,卻忽略了其方法論的詩意內(nèi)核。將《遠游》“載營魄而登霞”與磊石山朝霞觀測數(shù)據(jù)對照固然迂闊,但當我們清晨看到湖面霧氣如何被陽光分層時,突然理解王夫之的執(zhí)著——他尋找的不是GPS定位,而是創(chuàng)作者與自然簽訂的視覺契約。</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1" style="text-align: justify;">今日的磊石山立著兩塊無字碑:一塊是地質(zhì)運動的饋贈,另一塊是王夫之用半年光陰刻下的。當游客數(shù)著臺階登山時,文化考據(jù)的終極意義浮現(xiàn):讓詩歌回到產(chǎn)生它的心跳頻率,讓山風重新吹動兩千年前的衣袂。</p><p class="ql-block ql-indent-1" style="text-align: justify;">正如《遠游》結(jié)尾“超無為以至清兮,與泰初而為鄰”,所有嚴肅的學術(shù),最終都通向?qū)μ斓刂醯暮⑼襟@奇。</p><p class="ql-block ql-indent-1" style="text-align: justify;"><br></p> <p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1"><b>《遠游》</b></p><p class="ql-block ql-indent-1"> 戰(zhàn)國楚國 ·?屈原</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1"><b>屈原既放,悲嘆之馀,眇觀宇宙,陋世俗之卑狹,悼年壽之不長,于是作為此篇。</b></p><p class="ql-block ql-indent-1"><b>思欲制煉形魂,排空御氣,浮游八極,后天而終,以盡反復(fù)無窮之世變。</b></p><p class="ql-block ql-indent-1"><b>雖曰寓言,然其所設(shè)王子之詞,茍能充之,實長生久視之要譜也。</b></p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">悲時俗之迫阨兮,愿輕舉而遠游。</p><p class="ql-block ql-indent-1">質(zhì)菲薄而無因兮,焉托乘而上浮。</p><p class="ql-block ql-indent-1">遭沈濁而污穢兮,獨郁結(jié)其誰語!</p><p class="ql-block ql-indent-1">夜耿耿而不寐兮,魂焭焭而至曙。</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">惟天地之無窮兮,哀人生之長勤。</p><p class="ql-block ql-indent-1">往者余弗及兮,來者吾不聞。</p><p class="ql-block ql-indent-1">步徙倚而遙思兮,怊惝恍而乖懷。</p><p class="ql-block ql-indent-1">意荒忽而流蕩兮,心愁悽而增悲。</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">神倏忽而不反兮,形枯槁而獨留。</p><p class="ql-block ql-indent-1">內(nèi)惟省以端操兮,求正氣之所由。</p><p class="ql-block ql-indent-1">漠虛靜以恬愉兮,澹無為而自得。</p><p class="ql-block ql-indent-1">聞赤松之清塵兮,愿承風乎遺則。</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">貴真人之休德兮,美往世之登仙。</p><p class="ql-block ql-indent-1">與化去而不見兮,名聲著而日延。</p><p class="ql-block ql-indent-1">奇傅說之托辰星兮,羨韓眾之得一。</p><p class="ql-block ql-indent-1">形穆穆以浸遠兮,離人群而遁逸。</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">因氣變而遂曾舉兮,忽神奔而鬼怪。</p><p class="ql-block ql-indent-1">時髣髴以遙見兮,精皎皎以往來。</p><p class="ql-block ql-indent-1">絕氛埃而淑尤兮,終不反其故都。</p><p class="ql-block ql-indent-1">免眾患而不懼兮,世莫知其所如。</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">恐天時之代序兮,耀靈曄而西征。</p><p class="ql-block ql-indent-1">微霜降而下淪兮,悼芳草之先零。</p><p class="ql-block ql-indent-1">聊仿佯而逍遙兮,永歷年而無成。</p><p class="ql-block ql-indent-1">誰可與玩斯遺芳兮,晨向風而舒情。</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">高陽邈以遠兮,余將焉所程。</p><p class="ql-block ql-indent-1">重曰:春秋忽其不淹兮,奚久留此故居?</p><p class="ql-block ql-indent-1">軒轅不可攀援兮,吾將從王喬而娛戲!</p><p class="ql-block ql-indent-1">餐六氣而飲沆瀣兮,漱正陽而含朝霞。</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">保神明之清澄兮,精氣入而粗穢除。</p><p class="ql-block ql-indent-1">順凱風以從游兮,至南巢而壹息。</p><p class="ql-block ql-indent-1">見王子而宿之兮,審壹氣之和德。</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">曰:「道可受兮,不可傳;</p><p class="ql-block ql-indent-1">其小無內(nèi)兮,其大無垠;</p><p class="ql-block ql-indent-1">無滑而魂兮,彼將自然;</p><p class="ql-block ql-indent-1">壹氣孔神兮,于中夜存;</p><p class="ql-block ql-indent-1">虛以待之兮,無為之先;</p><p class="ql-block ql-indent-1">庶類以成兮,此德之門”」。</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">聞至貴而遂徂兮,忽乎吾將行。</p><p class="ql-block ql-indent-1">仍羽人于丹丘兮,留不死之舊鄉(xiāng)。</p><p class="ql-block ql-indent-1">朝濯發(fā)于湯谷兮,夕晞余身兮九陽。</p><p class="ql-block ql-indent-1">吸飛泉之微液兮,懷琬琰之華英。</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">玉色頩以脕顏兮,精醇粹而始壯。</p><p class="ql-block ql-indent-1">質(zhì)銷鑠以汋約兮,神要眇以淫放。</p><p class="ql-block ql-indent-1">嘉南州之炎德兮,麗桂樹之冬榮。</p><p class="ql-block ql-indent-1">山蕭條而無獸兮,野寂漠其無人。</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">載營魄而登霞兮,掩浮云而上征。</p><p class="ql-block ql-indent-1">命天閽其開關(guān)兮,排閶闔而望予。</p><p class="ql-block ql-indent-1">召豐隆使先導兮,問大微之所居。</p><p class="ql-block ql-indent-1">集重陽入帝宮兮,造旬始而觀清都。</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">朝發(fā)軔于太儀兮,夕始臨乎于微閭。</p><p class="ql-block ql-indent-1">屯余車之萬乘兮,紛溶與而并馳。</p><p class="ql-block ql-indent-1">駕八龍之婉婉兮,載云旗之逶蛇。</p><p class="ql-block ql-indent-1">建雄虹之采旄兮,五色雜而炫耀。</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">服偃蹇以低昂兮,驂連蜷以驕驁。</p><p class="ql-block ql-indent-1">騎膠葛以雜亂兮,斑漫衍而方行。</p><p class="ql-block ql-indent-1">撰余轡而正策兮,吾將過乎句芒。</p><p class="ql-block ql-indent-1">歷太皓以右轉(zhuǎn)兮,前飛廉以啟路。</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">陽杲杲其未光兮,淩天地以徑度。</p><p class="ql-block ql-indent-1">風伯為予先驅(qū)兮,氛埃辟而清涼。</p><p class="ql-block ql-indent-1">鳳皇翼其承旂兮,遇蓐收乎西皇。</p><p class="ql-block ql-indent-1">攬彗星以為旌兮,舉斗柄以為麾。</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">叛陸離其上下兮,游驚霧之流波。</p><p class="ql-block ql-indent-1">時曖曃其曭莽兮,召玄武而奔屬。</p><p class="ql-block ql-indent-1">后文昌使掌行兮,選署眾神以并轂。</p><p class="ql-block ql-indent-1">路曼曼其修遠兮,徐弭節(jié)而高厲。</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">左雨師使徑侍兮,右雷公以為衛(wèi)。</p><p class="ql-block ql-indent-1">欲度世以忘歸兮,意恣睢以擔撟。</p><p class="ql-block ql-indent-1">內(nèi)欣欣而自美兮,聊媮娛以自樂。</p><p class="ql-block ql-indent-1">涉青云以汎濫游兮,忽臨睨夫舊鄉(xiāng)。</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">仆夫懷余心悲兮,邊馬顧而不行。</p><p class="ql-block ql-indent-1">思舊故以想像兮,長太息而掩涕。</p><p class="ql-block ql-indent-1">氾容與而遐舉兮,聊抑志而自弭。</p><p class="ql-block ql-indent-1">指炎神而直馳兮,吾將往乎南疑。</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">覽方外之荒忽兮,沛罔象而自浮。</p><p class="ql-block ql-indent-1">祝融戒而還衡兮,騰告鸞鳥迎宓妃。</p><p class="ql-block ql-indent-1">張《咸池》奏《承云》兮,二女御《九韶》歌。</p><p class="ql-block ql-indent-1">使湘靈鼓瑟兮,令海若舞馮夷。</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">玄螭蟲象并出進兮,形蟉虬而逶蛇。</p><p class="ql-block ql-indent-1">雌蜺便娟以增撓兮,鸞鳥軒翥而翔飛。</p><p class="ql-block ql-indent-1">音樂博衍無終極兮,焉乃逝以俳佪。</p><p class="ql-block ql-indent-1">舒并節(jié)以馳騖兮,逴絕垠乎寒門。</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">軼迅風于清源兮,從顓頊乎增冰。</p><p class="ql-block ql-indent-1">歷玄冥以邪徑兮,乘間維以反顧。</p><p class="ql-block ql-indent-1">召黔嬴而見之兮,為余先乎平路。</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">經(jīng)營四荒兮,周流六漠。</p><p class="ql-block ql-indent-1">上至列缺兮,降望大壑。</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">下崢嶸而無地兮,上寥廓而無天。</p><p class="ql-block ql-indent-1">視倏忽而無見兮,聽惝恍而無聞。</p><p class="ql-block ql-indent-1" style="text-align: justify;">超無為以至清兮,與泰初而為鄰。</p><p class="ql-block ql-indent-1" style="text-align: justify;"><br></p> <p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1"><b>云端的故土與塵世的繩索</b></p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">當屈原在《離騷》中寫下“陟升皇之赫戲兮,忽臨睨夫舊鄉(xiāng)”,又在《遠游》里復(fù)現(xiàn)“涉青云以泛濫游兮,忽臨睨夫舊鄉(xiāng)”時,那“舊鄉(xiāng)”二字,便成了貫穿他精神宇宙的錨點。仙游的翅膀總被故土的風扯住——這是中國文化中最早的“飛升與牽絆”的悖論。</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1"> <b>神游:一場自我放逐的儀式</b></p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">《遠游》的“悲時俗之迫阨”與《離騷》的“侘傺窮困”,皆是詩人對濁世的決裂宣言。然而,無論是駕飛龍、餐六氣,還是飲墜露、佩秋蘭,他的超脫始終帶著人間的重量。道家的羽化登仙(《遠游》)與儒家的九死不悔(《離騷》),在此奇妙地交織成同一根繩索:一端系著青云,一端拴著秭歸的泥土。</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1"><b>舊鄉(xiāng):文化基因中的歸返沖動</b></p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">“臨睨舊鄉(xiāng)”的重復(fù)絕非偶然。在楚辭的宇宙里,“鄉(xiāng)”既是地理上的楚國,更是精神上的“故土”——那個未被讒言污染的理想國。漢學家宇文所安曾言:“中國詩人的流浪,永遠在回鄉(xiāng)的路上?!鼻倪h游越瑰麗(“夕晞九陽”“嬉戲王喬”),越反襯出他對塵世的眷戀。這種矛盾,后來成了李白“欲上青天攬明月”與杜甫“月是故鄉(xiāng)明”的母題。</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1"> <b>重復(fù)句的文化密碼</b></p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">相同的句子,在兩篇作品中如同鏡像:</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">《離騷》的“舊鄉(xiāng)”:是政治理想破滅后的回望,帶著“雖體解吾猶未變”的倔強;</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1">《遠游》的“舊鄉(xiāng)”:卻多了道家的蒼涼,仿佛仙人俯視人間時的剎那心軟。</p><p class="ql-block ql-indent-1">而共用的“忽”字,泄露了天機——無論多么絢爛的飛翔,總會在某個瞬間,被記憶的閃電擊中。</p><p class="ql-block ql-indent-1"><br></p><p class="ql-block ql-indent-1" style="text-align: justify;">屈原的句子重復(fù),恰似一只風箏反復(fù)被拉回地面。后世文人從中讀出了兩種宿命:陶淵明的“托體同山阿”是解開繩索,蘇軾的“起舞弄清影”則是將繩索化作琴弦。而今天的我們,依然在遠游與歸鄉(xiāng)的循環(huán)里,辨認著那些相同的月光。</p><p class="ql-block ql-indent-1" style="text-align: justify;"><br></p>