<p class="ql-block">金袍曳地燭光寒,黑甲凝霜夜未闌。</p>
<p class="ql-block">槍挑簾幕裂舊夢,一聲悲歌裂肺肝。</p>
<p class="ql-block">殿前對語風云起,眉間殺氣化云煙。</p>
<p class="ql-block">誰道戲中無淚痕?眼角紋深藏斷腸。</p>
<p class="ql-block">我坐臺下,看那金甲將軍踏階如雷,槍尖挑破一簾幽夢。</p>
<p class="ql-block">他眉峰似刃,目若電閃,怒喝一聲,梁塵簌落。</p>
<p class="ql-block">那不是唱詞,是心事鑿出的裂痕;那不是演戲,是魂魄撕開的舊傷。</p>
<p class="ql-block">我忽覺身在未央宮前,風卷殘云,忠良蒙冤。</p>
<p class="ql-block">戲里說殺,戲外心顫——原來人間悲憤,千年不散,只待一聲秦腔點燃。</p> <p class="ql-block">紅帷垂落鎖清秋,金線纏枝繞舊愁。</p>
<p class="ql-block">坐者凝神聽鼓歇,立者振袖喚諸侯。</p>
<p class="ql-block">一聲“孤王今日登金殿”,萬籟俱寂云停流。</p>
<p class="ql-block">不是梨園新演義,千年忠骨在喉頭。</p>
<p class="ql-block">鼓板輕歇,老王爺起身,袍袖一振,似有千鈞壓肩。</p>
<p class="ql-block">步履沉沉,卻步步生風;聲調(diào)不高,卻字字穿心。</p>
<p class="ql-block">“孤王今日登金殿”——話未落,我喉頭一緊,竟如親歷那十八年寒窯苦等。</p>
<p class="ql-block">這不是戲文,是血脈里的回響;不是角色,是祖輩口中未曾說出的委屈與堅守。</p>
<p class="ql-block">那一聲“登殿”,登的豈止是皇位?是忍辱負重者的歸來,是清白人心中的正名。</p> <p class="ql-block">彩衣紛飛如蝶舞,朱幕高懸似血浮。</p>
<p class="ql-block">有人執(zhí)扇說前事,有人捧印憶封侯。</p>
<p class="ql-block">藍袍客自邊關(guān)至,黑面官從夢里游。</p>
<p class="ql-block">一出《大登殿》未了,臺下白發(fā)已盈頭。</p>
<p class="ql-block">我亦靜坐人群里,忽聞鄉(xiāng)音出秦州。</p>
<p class="ql-block">那腔那調(diào)那肝膽,撞破胸中舊鎖囚。</p>
<p class="ql-block">少年曾厭鑼鼓噪,如今聽罷淚難收。</p>
<p class="ql-block">臺上王寶釧捧著那方舊印,顫聲喚出“平貴”,我眼前浮起祖母燈下低語的模樣。</p>
<p class="ql-block">她說:“娃啊,女人最苦是守,最難是等?!?lt;/p>
<p class="ql-block">那時我不懂,只嫌鑼鼓太吵,唱腔太烈。</p>
<p class="ql-block">如今鬢邊霜起,才知那一聲“薛郎歸來”,是多少人一生等不到的回音。</p>
<p class="ql-block">秦腔不是唱給人聽的,是喊給天聽的。它不求婉轉(zhuǎn),只要肝膽相照;不圖取悅,只愿真心不滅。</p> <p class="ql-block">這戲,原不是戲。</p>
<p class="ql-block">是黃土埋不住的魂,是渭水沖不散的愁。</p>
<p class="ql-block">是父親酒后哼過的調(diào),是祖母燈下講過的由。</p>
<p class="ql-block">當鼓板再起,弦索驟收——</p>
<p class="ql-block">我看見的,不只是舞臺上的王與后,</p>
<p class="ql-block">而是千百年來,中國人心里那點不肯低頭的倔強,</p>
<p class="ql-block">和那一聲,穿越風沙、響徹天地的——“臣,有本奏!”</p>
<p class="ql-block">那一聲“奏”,不是求恩,是討理;不是邀功,是正名。</p>
<p class="ql-block">它從寒窯里來,從邊關(guān)雪中來,從無數(shù)無名者忍辱負重的夜里來。</p>
<p class="ql-block">帝王將相皆過客,唯有蒼生記恩仇。</p>
<p class="ql-block">王寶釧守的是情,更是信;薛平貴歸的是家,更是義。</p>
<p class="ql-block">粉墨登場者,未必是伶人;含淚而觀者,誰又不是戲中人?</p> <p class="ql-block">帝王將相皆過客,唯有蒼生記恩仇。</p>
<p class="ql-block">王寶釧苦守寒窯十八載,薛平貴歸來雪滿頭。</p>
<p class="ql-block">臺上唱盡離合事,臺下誰不是伶人走?</p>
<p class="ql-block">粉墨不知年歲老,一聲“萬歲”到白首。</p>
<p class="ql-block">我起身離座,余音仍繞梁不絕。</p>
<p class="ql-block">外頭夜風凜冽,街燈昏黃,可我心里卻燒著一團火。</p>
<p class="ql-block">那是秦腔給的火,粗糲、熾烈、不講道理。</p>
<p class="ql-block">它不哄你,不騙你,只把人生最苦最真的一面,用最狠的腔調(diào)吼出來。</p>
<p class="ql-block">我們這一生,誰沒在等一個人?誰沒守過一段信?誰沒在深夜里,默默咽下委屈?</p> <p class="ql-block">這戲,原不是戲。</p>
<p class="ql-block">是父親酒后哼過的調(diào),是母親眼角閃過的光。</p>
<p class="ql-block">是黃土坡上一聲喊,是窯洞深處一盞燈。</p>
<p class="ql-block">當那句“臣,有本奏”再次響起——</p>
<p class="ql-block">我忽然明白:我們看的從來不是《大登殿》,</p>
<p class="ql-block">而是自己心中那一座遲遲未能登上的殿。</p>
<p class="ql-block">是尊嚴,是團圓,是忍耐之后的清白歸來。</p>
<p class="ql-block">于是我也在心里,輕輕說了一句:</p>
<p class="ql-block">“臣,有本奏。”</p>